Maio de 2013. En 36 horas 3 mulleres son asasinadas.
No que vai de mes 7.
Pero o problema non é o
número de horas transcurridas. O problema real é que os desprezos, os ataques,
os insultos, as violacións e asasinatos
de mulleres prodúcense todos os días, acotío, cada minuto e segundo, en todos
os lugares do mundo.
Detrás deste tipo de novas
atopamos o valor que a sociedade lle da á violencia de xénero. Porque morre un
militar e se produce unha alarma internacional. Morren 3 mulleres e a única
alarma que salta é a das propias mulleres vítimas da violencia, as cales asisten
asombradas e confusas á representación social e política das condolencias ás
vítimas, dos falsos arrepentimentos ou intentos de suicidio dos asasinos e da súa
propia desprotección diaria. Porque son elas as que teñen que contemplar como
vale moito menos a morte dunha muller que a morte dun militar. Cómo a súa
problemática é menos urxente a nivel internacional. Cómo a angustia que vive
todos os días non ten o menor valor.
Porque lembremos, ela é só
unha muller vivindo na súa privacidade, onde o asasino só a ameaza a ela, e non
ó resto da sociedade. É, por este motivo, polo que seguimos impasivos ante o
goteo de vítimas, porque os que maltratan non nolo fan a nós. Non nos amezan,
non nos agreden, nin nos atacan directamente. Pero a morte de mulleres fainos
cómplices a todas e todos.
Por todo esto non máis
condolencias, nin máis compasións, senón máis obrigas por parte de toda a
sociedade. Que a morte de mulleres nos faga lembrar a nosa responsabilidade e
actuemos en consecuencia, día a día contra calquera agresión social ou política
en contra da nosa liberdade, integridade e dignidade.
No hay comentarios:
Publicar un comentario